اشتهای ریسک

هرسازمانی در جهت رسیدن به اهدافش ریسک هایی را قبول می کند. به این ترتیب ، طیفی از ریسک های قابل قبول به وجود می آید که در اصطلاح به آن اشتهای ریسک می گویند.

• اشتهای ریسک محدوده ای است که سردمداران سازمان سرمایه و منابع ارزشی شان را در معرض بهره برداری فرصت های استراتژیک قرار می دهند و آنرا از آسیب تغییرات و زیان و ضرر حفظ می کنند.
• اشتهای ریسک، مشخص کننده محدوده پذیرش ریسک درسازمان است.
• سازمانها عمدتا اشتهای ریسک را با دو رویکرد کیفی و کمی نشان می دهند.
• منظور از نمایش اشتهای ریسک با رویکرد کیفی، تعیین اشتهای ریسک درسطوح زیاد، متوسط و کم است.
• رویکرد کمی، منعکس کننده میزان تطابق ریسک با اهداف سازمانی و سود آوری در سازمان می باشد.
• اگر شرکتی، درمقایسه با شرکت دیگر اشتهای ریسک زیادتری داشته باشد، یعنی این شرکت ریسک پذیرتر است، به این معنا که شرکت جرات بیشتری دارد تا سرمایه اش را مثلا دربازارهای جدید بکار بندد.
• اگر سازمانی اشتهای ریسک پائینی داشته باشد در اینصورت یکی از اقداماتش ممکن است این باشد که در کوتاه مدت، ریسک های مربوط به اتلاف سرمایه اش را با سرمایه گذاری در بازارهای ثابت محدود نماید و بدنبال بازارهای جدید نرود.
• اشتهای ریسک، یک مفهوم استراتژیک است و ذاتا" در استراتژی سازمان تجسم پیدا می کند.

شاید بتوان گفت درجاده تعیین استراتژی ها، اشتهای ریسک نقش تابلوی هشدار  را ایفا می کند یعنی اینکه به مدیران ارشد سازمان مسیر راه را نشان می دهد که در چه حوزه هایی استراتژی ها را تدوین و تبیین کنند تا دچار ریسک های خطرناک و غیر قابل قبول نشوند.